Gerbrand Muller Avond nacht morgen

De ongewone verhalen van Gerbrand Muller vragen om sensitieve lezers, die de trage opeenvolging van veranderende beelden en onbestemde impressies herkennen als poëtische verbeeldingen. Het gaat hier niet om epische of dramatische psychologische vertellingen, met de alledaagse werkelijkheid als decor. Er is ook geen sprake van eenheid van plaats, tijd en handeling, er is geen pointe in de verhaallijn: dergelijke conventionele zekerheden zijn volkomen afwezig. Er is wel een rijke, onvoorspelbare stroom van gewaarwordingen, die steeds verspringen van accent, zoals in muziek gebruikelijk is, maar weinig in literaire teksten wordt toegepast, behalve dan in poëzie. Mullers verteltrant doet denken aan de experimenten van absurdistische schrijvers zoals Kafka of Beckett, of aan de beoefenaren van de écriture automatique, zoals Arrabal of Will Alexander, al lijkt Muller vooral aan het toeval een centrale rol te verlenen in de beeldenstroom die hij oproept. De herzieningen die hij van tijd tot tijd aanbrengt in zijn werk zijn veranderingen van accent en reliëf, van intensiteit ook, zoals de wisselende interpretaties van muzikale composities. Mullers verhalen nemen door de subtiele bespeling van gevoelens en stemmingen een unieke plaats in binnen de Nederlandse literatuur van deze tijd. Laurens van Krevelen